قهوه خانه در رشت سال ١٣٣٨: مرد قليان به دست و مرد خيره به دوربين. چایخانه در ایران حدود ۴۰۰ سال قدمت دارد. پیشینهٔ مصرف چای در ایران به سده هفدهم میلادی میرسد. جهانگردان از چایخانههایی گفتهاند که بزرگان و توانگران در آن جا جمع شده و چای مینوشیدند.
چایخانه، قهوهخانه، کافه یا کافیشاپ به مکانهای مشابهی گفته میشود که در آنها نوشیدنی و وعدههای سبک سرو میشود. قهوهخانه در گذشته نخست محلی بودهاست برای نوشیدن چای و خوردن ناهار و شام که بعدها اموری نظیر اطلاعرسانی، نشر افکار و اخبار اجتماعی-اقتصادی و حتی سیاسی و نیز سرگرمیهایی چون مدیحهسرایی، نقالی، شاهنامهخوانی، غزلخوانی، سخنوری و مشاعره نیز در آن جایگاهی پیدا کردند و این مکان به عنوان نهاد با اهمیتی از جهت فرهنگی معرفی شد. نقاشی قهوهخانه شیوهای از نقاشی ایرانی است که در اواخر قاجار و اوایل پهلوی اوج گرفت. محمد مدبر و حسین قوللر آقاسی از مهمترین نقاشان این رشته به شمار میروند. نمونههای قابل توجهی از آثار هنرمندان نقاشی قهوهخانهای در موزهٔ رضا عباسی نگهداری میشود. این شیوه در دههٔ ۲۰ و ۳۰ شمسی مورد توجه هنرمندان مدرنیست ایرانی به ویژه اهالی مکتب سقاخانه قرار گرفت.
A traditional tea house or ghahve khane at rasht city , from 1959 photo. Tea houses are present in other parts of Central Asia, notably in Iran and also Turkey. Such tea houses may be referred to, in Persian, as Chay-Khaneh, or in Turkish, çayhane - literally, the "house of tea." These tea houses usually serve several beverages in addition to tea. Tea or "chai" is the national drink in Iran. It is drunk at every time of day by all people of the country on every possible occasion. It is drunk at home, at work or in business transactions but also in places that only serve that specific function : teahouses ! Teahouses in Iran are meeting places. One drinks tea, of course, but the other very common thing to do is to smoke a water pipe ! The "hubble-bubble pipe as it is commonly known uses only very mild tobacco. The nicest thing about it, we thought, is the soft and very typical smell it gives.
No comments:
Post a Comment